پلیمرهای رسانا (پلیمرهای هادی) – Conductive polymer

پلیمرهای رسانا (پلیمرهای هادی) – Conductive polymer

پايان نامه كارشناسی

38 صفحه

ارائه 1390

چکیده

ما از پلیمر ها استفاده می­کردیم ـ که پلاستیک است ـ که به نحوی در نقش مخالف فلزات ظاهرشوند.
این پلیمر ها با عایق مجزا شده و الکتریسیته راهدایت نمی کنند. سیم های الکتریکی با پلیمر ها
پوشش داده می شوند تا آنها ـ و ما را ـ از اتصال کوتاه حفظ کنند.

پیش از این، در سال 1974 در نتیجه تهیه یک فیلم نقره فام توسط Shirakawa و Co-workers از
استیلن، با استفاده از یک کاتالیست Ziegler-Natta، پلی استیلن به عنوان یک پودر سیاه شناخته
شده بود (K.Ziegler and G.Natta برنده جایزه نوبل در شیمی 1966). اما با وجود ظاهر فلزی­اش
یک هادی نبود. به هر حال، در 1977، Shirakawa، MacDiarmid و Heeger کشف کردند که
اکسیداسیون فیلم­های پلی استیلن با کلر، برم یا بخار ید؛ این فیلم ها را 10⁹ برابر رساناتر
از حالت معمول­شان می سازد.

پلیمر های رسانا (پلیمر های هادی) «Conductive Polymers»

آکادمی علوم Royal Swedish تصمیم گرفت تا جایزه نوبل شیمی سال 2000 به سه
دانشمندی بدهد که برای پیشرفت پلیمرهای رسانای الکتریکی انقلاب کرده­اند:

• پروفسور Alan J. Heeger: دانشگاه کالیفرنیا در سانتاباربارا، USA
• پروفسور Alan G. macDiarmid: دانشگاه پنسیلوانیا، USA
• پروفسور Shirakawa: دانشگاه Tsukuba، ژاپن

این افراد «برای کشف و توسعه پلیمرهای رسانای الکتریکی» این جایزه ارزشمند
را بردند. این انتخاب به واسطه موقعیت علمی مهم آن و همچنین کاربردهای
عملی و توسعه رشته های مختلف علمی بین شیمی و فیزیک صورت گرفت.

پلیمرهای رسانا ـ یک کشف غافلگیرانه

ما از پلیمرها استفاده می­کردیم ـ که پلاستیک است ـ که به نحوی در نقش
مخالف فلزات ظاهرشوند. این پلیمرها با عایق مجزا شده و الکتریسیته را هدایت نمی کنند.
سیم های الکتریکی با پلیمرها پوشش داده می شوند تا آنها ـ و ما را ـ از اتصال
کوتاه حفظ کنند.

با این حال Alan J. Heeger و Alan G.MacDiarmid این نظریه را با کشفشان تغییر داده‌اند
که یک پلیمر پلی استیلن می تواند تقریباً همانند یک فلز رسانا باشد.